Let's Pumpkin ! ;)

   Zimne, ponure wieczory to fantastyczna okazja do eksperymentowania w kuchennych przestworzach;) z przyjaciółmi, Rodzinką, sielsko- singielsko :)
Całkiem niedawno u mojej przyjaciółki Beatki jako podkuchenna miałam okazję uczestniczyć w absolutnie spontanicznym eksperymencie dyniowym:) Wyszło pysznie, kolorowo i zdrowo! Zachęcam do wypróbowania a teraz oddaję głos pomysłodawczyni - Beatce :)

Pozdrawiam jak zawsze serdecznie

Meg

Królowa panuje – let’s pumpkin!

Jesień rozgościła się już na dobre, w barwach przechodząc w szarość, tracąc dzień, przynosząc mgły, zimno i słotę (choć w tym roku i tak nie mamy powodów do narzekań). Ale niewątpliwą zaletą tej pory roku jest to, że nasza dieta może być bogata w witaminy i minerały zawarte w świeżych warzywach i owocach, a nasze talerze apetycznie intensywnie kolorowe. Najpiękniejszym, moim zdaniem, kolorem raczy nas królowa sezonu – dynia. W ostatnich latach staje się ona coraz bardziej popularna, dostępna w coraz liczniejszych odmianach, co inspiruje do modyfikowania i wymyślania kolejnych sposobów jej przyrządzania. Można ją gotować, piec, wykorzystywać jako bazę do zup, racuchów, ciast, sałatek, farszu pierogów, naleśników… uff!

Jednak głębsze „uff” wyrwie się z naszych zgrabnych piersi, kiedy uda nam się wymienić jej wszystkie walory odżywcze. Po kolei.

Miąższ dyni szczególnie bogaty jest w beta-karoten - przeciwutleniacz zapobiegający nowotworom (im bardziej intensywny kolor miąższu, tym go więcej), witaminy: E, B1, B2, C i PP, kwas foliowy i pantotenowy, składniki mineralne: fosfor, żelazo, potas, wapń, a także dużo błonnika. Przy całym tym bogactwie odżywczym jest bardzo niskokaloryczna, zatem, świetna do walki z nadwagą.

Oprócz miąższu jadalne, bardzo odżywcze, a wręcz lecznicze, są pestki. Jedzone świeże, nieprzesuszone, stanowią lekarstwo na pasożyty przewodu pokarmowego. Wysuszone, a najlepiej uprażone na suchej patelni, to świetny dodatek do sałatek, zup, innych dań lub jako przekąska. Zawierają łatwostrawne białka, witaminę E i mikroelementy: selen, magnez, cynk, miedź, mangan. Dzięki tym walorom stosuje się je w leczeniu stanów zapalnych dróg moczowych, chorób skóry, wrzodów żołądka i trudno gojących się ran.

To jeszcze nie wszystko! Pestki w 30-40% składają się z oleju, który tłoczony na zimno, zawiera dużą ilość nienasyconych kwasów tłuszczowych i fitosteroli, obniżających poziom cholesterolu, zwalczających wolne rodniki. Ponadto, substancje zawarte w oleju są niezbędne do budowy błon komórkowych, prawidłowej regeneracji komórek oraz podnoszą odporność organizmu.

Często jest tak, że jeżeli coś jest tak zdrowe i wartościowe, niekoniecznie smakuje. Jednak w przypadku oleju z pestek dyni jest odwrotnie – smakuje wybornie. Należy go spożywać na zimno (aby nie utracił walorów). Jest świetny np. jako dodatek dresingów do sałatek, deserów. A u mnie eksplozję kubków smakowych wywołuje jedzony z lodami waniliowymi. Koniecznie spróbujcie!

No i co, czyż nie należy się gardłowe „UFFF”?!...

W swojej kuchni najczęściej wykorzystuję dynię do przygotowania zup. Na różnorakie sposoby i z różnymi dodatkami, ale najchętniej z takimi, które powodują, że zupa jest aromatyczna i rozgrzewająca. Odpowiednią porcję takiej właśnie zupy miałam szczęśliwie w lodówce, kiedy to ostatnio nieoczekiwanie (acz sprawiając mi tym wielką radość) odwiedziła mnie Meg. A ponieważ była zmarznięta i baaardzo głodna (co już nie było dla mnie żadnym zaskoczeniem), nie zwlekając odgrzałam zupę, którą w okamgnieniu pochłonęłyśmy z apetytem i dopiero kiedy skrobałyśmy już łyżkami po dnie misek zreflektowałyśmy się, że… fotka przed konsumpcją nie zdjęta (ups!). Jednak taka strata jest akurat niewielka, bo chyba każdy wie lub łatwo sobie wyobrazi, jak wygląda zupa-krem z dyni… Ale już jak smakuje, oooo, tego słowa łatwo nie oddadzą. Zresztą, co wam po naszych wrażeniach. Zróbcie sobie sami. To łatwe. Voila!

Rozgrzewający krem z dyni

Do przygotowania zupy użyłam dyni melonowej, której miąższ ma bardzo intensywny kolor (beta-karoten!), jest aromatyczny w smaku i łatwo się rozgotowuje, niestety jej skóra nie jest jadalna, więc trzeba ją uprzednio obrać. Są odmiany dyni z jadalną skórą, np. piżmowa, hokkaido, te zaleca się spożywać szczególnie pieczone lub duszone, bo po ugotowaniu ich miąższ pozostaje zwarty i nabiera wyjątkowego aromatu – pieczonych kasztanów lub ziemniaków. Oczywiście, można ich też użyć do przygotowania zupy.

Składniki:

1 kg dyni obranej (patrz wyżej) i pokrojonej w kostkę,

2-3 ziemniaki (opcjonalnie) obrane i pokrojone w kostkę,

1 litr bulionu warzywnego,

2-3 cm korzenia świeżego imbiru, obranego, startego na tarce lub drobno posiekanego,

1 cebula pokrojona (wszystko jedno jak),

2 ząbki czosnku posiekane lub wyciśnięte przez praskę,

1 płaska łyżeczka mielonych nasion kolendry,

1 płaska łyżeczka mielonych nasion kminu rzymskiego,

1 szklanka mleka lub puszka mleka kokosowego (opcjonalnie),

3-4 łyżki oliwy z oliwek,

sól, pieprz.

W garnku, w którym ugotujesz zupę rozgrzej oliwę, zeszklij cebulę, czosnek i imbir, dodaj kolendrę, kmin, smaż chwilę. Następnie dodaj dynię i ziemniaki, wymieszaj, zalej gorącym bulionem. Gotuj aż warzywa będą miękkie. Zmiksuj wszystko. Jeśli chcesz, aby zupa była rzadsza możesz rozrzedzić ją dodając mleko lub mleko kokosowe (można też użyć wody lub dodatkowej porcji bulionu). Teraz dodaj sól i pieprz do smaku, chwilę gotuj. Gotowe!

Taki krem można jeść sam lub z różnymi dodatkami zależnie od upodobań. Ja lubię z prażonymi pestkami słonecznika lub dyni. A jeśli, dajmy na to, spodziewasz się gości i chcesz usłyszeć ich pomruki zadowolenia w trakcie jedzenia, to (według pomysłu Agnieszki Kręglickiej, restauratorki i ekspertki gotowania) przygotuj aromatyczną salsę siekając kawałek świeżego ananasa, melona, mango, garść listków kolendry. Wymieszaj to z łyżeczką soku z cytryny. Do każdej porcji zupy dodawaj po łyżce salsy, której słodycz i aromaty fenomenalnie równoważą „pazur” zupy. Palce lizać!

Zamiast fotki  zupy zdjęcie z plantacji dyni (mooorze dyni), zrobione parę lat temu podczas idyllicznego snucia się przez urokliwe zakamarki Prowansji, echh, było magicznie…

Zupka zjedzona, ale niedosyt pozostaje, a gość niedokarmiony to kompromitacja dla gospodarza (tym bardziej TAKI GOŚĆ!). Odnośnie tego, co na drugi ząb, zważywszy zawartość „spiżarni” decyzja jest prosta. Voila!

Risotto z dynią

Składniki (dla 2 osób):

40-50 dkg dyni pokrojonej w kostkę,

ryż arborio (lub innej odmiany odpowiedniej do risotto) – przygotowując risotto zawsze daję 2 garście ryżu na osobę plus jedna garść dodatkowo,

0,5 l bulionu warzywnego,

1 kieliszek białego wytrawnego wina,

1 cebula,

1 ząbek czosnku,

ok. 1 cm korzenia świeżego imbiru,

świeży tymianek – listki oskubane z kilku gałązek,

3 łyżki tartego parmezanu,

2-3 łyżki oliwy,

2 łyżki schłodzonego masła,

sól, pieprz.

Na rozgrzanej oliwie zeszklij posiekane cebulę, czosnek, imbir. Wrzuć dynię, chwilę smaż. Dodaj ryż, wymieszaj, przesmaż, aż jego ziarenka zaczną się robić lekko przezroczyste. Sprawi to, że będą chłonęły bulion w trakcie gotowania. Wlej wino, zamieszaj, odparuj alkohol. Dodaj listki tymianku. Wlej chochlę bulionu, zamieszaj. W miarę wchłaniania bulionu przez ryż dodawaj kolejne porcje. Na początku będziesz to robić częściej, w miarę pęcznienia ryżu coraz wolniej (jeśli zbyt szybko zużyjesz cały bulion możesz użyć również gorącej wody). Gotuj do miękkości dyni i do momentu, w którym ziarenka ryżu będą al dente, miękkie z zewnątrz, twarde w środku (dlatego do risotto używamy specjalnych odmian ryżu, bo w środku zawierają one tzw. perłę, która się nie rozgotowuje). Na koniec dodaj schłodzone masło, potem parmezan. Dosmacz solą (tu, ostrożnie, bo bulion był solony) i pieprzem. Wyłącz palnik. Chwilę odczekaj zanim wyłożysz na talerze.

Konsystencja risotto powinna być półpłynna. Cały proces gotowania trwa 25-30 minut. Prawda, że proste, jak budowa tego, no… A efekt - nie będę owijać w bawełnę - palce lizać! J

Smacznego !

Beata :)